خوشا کسی که به کوی تو بخت از اهلی شیرازی غزل 310

1 خوشا کسی که به کوی تو بخت همدم اوست سفال درد سگان تو ساغر جم اوست

2 دلم که در خم چوگان زلف تست چو گوی شکسته شد همه عمر و هنوز در خم اوست

3 به مرگ مدعی از درد، دل بسوخت مرا هنوز خانه بختم سیه به ماتم اوست

4 دلا تو چند چو پروانه لافی از آتش ترا چه طاقت یک شعله ز آتش غم اوست

5 ترا چه تاب جمالی که مه ازو تابی است چه جای ماه که خورشید ذره کم اوست

6 ز سیل فتنه چه غم خانه دل ما را که از اساس محبت بنای محکم اوست

7 بی‌من ساقی عیسی‌نفس نخواهد مرد چراغ خاطر اهلی که زنده از دم اوست