میان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 934

1 میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد که بو کنید دهان مرا چه بو دارد

2 به باغ خود همه مستند لیک نی چون گل که هر یکی به قدح خورد و او سبو دارد

3 چو سال سال نشاطست و روز روز طرب خنک مرا و کسی را که عیش خو دارد

4 چرا مقیم نباشد چو ما به مجلس گل کسی که ساقی باقی ماه رو دارد

5 هزار جان مقدس فدای آن جانی که او به مجلس ما امر اشربوا دارد

6 سؤال کردم گل را که بر کی می‌خندی جواب داد بر آن زشت کو دو شو دارد

7 هزار بار خزان کرد نوبهار تو را چه عشق دارد با ما چه جست و جو دارد

8 پیاله‌ای به من آورد گل که باده خوری خورم چرا نخورم بنده هم گلو دارد

9 چه حاجتیست گلو باده خدایی را که ذره ذره همه نقل و می از او دارد

10 عجب که خار چه بدمست و تیز و روترشست ز رشک آنک گل و لاله صد عدو دارد

11 به طور موسی بنگر که از شراب گزاف دهان ندارد و اشکم چهارسو دارد

12 به مستیان درختان نگر به فصل بهار شکوفه کرده که در شرب می غلو دارد