بصبر اگرچه بسی روزها از اهلی شیرازی غزل 1024

1 بصبر اگرچه بسی روزها بسر کردم دگر ربودیم از دست تا نظر کردم

2 بیک نظر که بکردم من از پی راحت جراحت جگر خویش تازه تر کردم

3 دلم بهجر تو چون آرمیده بود چرا طپیدن دل آسوده را خبر کردم

4 دگر درون دلم جای میکنی هرچند ز رشک یاری غیرت ز دل بدر کردم

5 چو مرغ نامه بر از شوق دیدنش اهلی هزار بار من از خویشتن سفر کردم

6 چند کوشیم چو اهلی ز پی وعده وصل بخدا تا برسد وعده وصلش نرسیم