بل تا خوریم باده، از رودکی سمرقندی قصیده-قطعه 87

1 بینی و گنده دهان داری و نای خایگان غر، هر یکی همچون درای

1 به حق نالم ز هجر دوست زارا سحرگاهان چو بر گلبن هزارا

2 قضا، گر داد من نستاند از تو ز سوز دل بسوزانم قضا را

1 فرشته را ز حلاوت دهان پر آب شود چو از حرارت می‌دلبرم لبان لیسد

2 روان ز دیدهٔ افلاکیان شود جیحون نصال تیرت اگر قبضهٔ کمان لیسد

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار