بل تا خوریم باده، که مستانیم از رودکی قصیده-قطعه 87

1 به چنگال قهر تو در، خصم بد دل بود همچو چرزی به چنگال شاهین

1 شاد زی با سیاه چشمان، شاد که جهان نیست جز فسانه و باد

2 زآمده شادمان بباید بود وز گذشته نکرد باید یاد

1 این جهان پاک خواب کردار است آن شناسد که دلش بیدار است

2 نیکی او به جایگاه بد است شادی او به جای تیمار است

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار