زیر گل بودن، بسی خوشتر، از واعظ قزوینی غزل 564

1 زیر گل بودن، بسی خوشتر، که زیر منتی وای اگر در عهد ما میبود صاحب همتی

2 تا کشیدم پا بدامان جنون، فارغ شدم حلقه طفلان بگردم شد، کمند وحدتی

3 سوی شهرستان عزلت، خیمه بیرون زد دلم رفتم از یاد شما، ای همنشینان همتی

4 هر گیاهی کز زمین سر میزند، دانی که چیست؟ از آسودگان خاک، آه حسرتی

5 تا چو واعظ در بروی آرزوها بسته ایم خاطر آسوده‌ای داریم و، کنج خلوتی