چون رنجه شود خوی تو از همسری از اهلی شیرازی غزل 52

1 چون رنجه شود خوی تو از همسری ما محرومی ما به بود از محرمی ما

2 ما کم چو هلالیم و تو چون ماه تمامی باشد که کمال تو به بیند کمی ما

3 ترسم که تو ای آهوی وحشی بگریزی از ناکسی مردم و نامردمی ما

4 پژمردگیت هیچ مباد ای چمن حسن کز سبزه خط تو بود خرمی ما

5 اهلی چه کنی شکوه که عقل همه سوزد در حسرت دیوانگی و بی غمی ما