چون طوطی خط تو پر بر شکر از خواجوی کرمانی غزل 299

1 چون طوطی خط تو پر بر شکر اندازد مرغ دل من آتش در بال و پر اندازد

2 صوفی ز می لعلت گر نوش کند جامی تسبیح برافشاند سجاده براندازد

3 چون تیر زند چشمت سیاره هدف گردد چون تیغ کشد مهرت گردون سپر اندازد

4 چون غمزهٔ خونخوارت برقلب کمین سازد بس کشته که هر لحظه بر یکدگر اندازد

5 آنکس که دلی دارد جان در رهت افشاند وانرا که سری باشد در پات سر اندازد

6 در مهر تو چون لاله رخساره بخون شویم از بسکه دلم هر دم خون در جگر اندازد

7 عقل از سر نادانی با عشق نیامیزد با شیر ژیان آهو کی پنجه در اندازد

8 آن لحظه که باز آید پیش نظرش میرم کاخر چو مرا بیند برمن نظر اندازد

9 فرهاد صفت خواجو دور از لب شیرینت فریاد و فغان هر دم در کوه و در اندازد