چون شیشه پرم از غم پیمان از اهلی شیرازی غزل 905

1 چون شیشه پرم از غم پیمان گسل خویش بگذار که خالی کنم از گریه دل خویش

2 گر سوزش پروانه ز نزدیکی شمع است من سوختم از دوری شمع چگل خویش

3 داغ سگ کویت همه را خط غلامی است ما نیز نهادیم برین خط سجل خویش

4 حقا که برابر نکنم عیش دو عالم با شادی گه گاه و غم متصل خویش

5 هرچند که اهلی ز جهان مهر گیاجست بویی نشنیدست مگر ز آب و گل خویش