چون خط شبرنگ بر گلگون از عطار نیشابوری غزل 786

1 چون خط شبرنگ بر گلگون کشی حلقه در گوش مه گردون کشی

2 گر ببینی روی خود در خط شده سرکشی و هر زمان افزون کشی

3 گفته بودی در خط خویشت کشم تا لباس سرکشی بیرون کشی

4 خط تو بر ماه و من در قعر چاه در خط خویشم ندانم چون کشی

5 گر بریزی بر زمین خونم رواست بلکه آن خواهم که تیغ اکنون کشی

6 لیک زلفت از درازی بر زمین است خون شود جانم اگر در خون کشی

7 می‌کشی در خاک زلفت تا مرا هر نفس در بند دیگرگون کشی

8 چون منم دیوانه تو زنجیر زلف می‌کشی تا بر من مجنون کشی

9 دام مشکین می‌نهی عطار را تا به دام مشکش از افسون کشی