چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ از خیام رباعی 53

1 * پیری دیدم به خانهٔ خَمّاری، گفتم: نکنی ز رفتگان اِخباری؟

2 گفتا، می خور که همچو ما بسیاری، رفتند و کسی بازنیامد باری!

1 عمری‌ست مرا تیره و کاری‌ست نه راست محنت همه افزوده و راحت کم و کاست

2 شکر ایزد را که آنچه اسباب بلاست ما را ز کس دگر نمی‌باید خواست

1 تا زُهره و مَهْ در آسمان گشته پدید، بهتر ز میِ ناب کسی هیچ ندید؛

2 من در عجبم ز می‌فروشان، کایشان، زین بِهْ که فروشند چه خواهند‌خرید؟

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه