چون ترک من سپاه حبش برختن از خواجوی کرمانی غزل 372

1 چون ترک من سپاه حبش برختن زند از مشگ سوده سلسله بر نسترن زند

2 کار دلم چو طرهٔ مشگین مشگ بیز برهم زند چو سنبل تر بر سمن زند

3 گر بگذرد بچین سر زلف او صبا هر لحظه دم ز نافهٔ مشگ ختن زند

4 لعلش بگاه نطق چو گوهرفشان شود صد طعنه بر طویلهٔ در عدن زند

5 در آرزوی عارض و بالاش عندلیب هنگامه بر فراز گل و نارون زند

6 هر شب فضای کوی تو خلوتسرای ماست آری اویس نوبت عشق از قرن زند

7 ای باغبان ز غلغل بلبل عجب مدار سلطان گل چو خیمه بصحن چمن زند

8 خواجو چو زیر خاک شود در هوای تو از سوز سینه آتش دل در کفن زند