چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1599

1 چون بدیدم صبح رویت در زمان برخیستم گرم در کار آمدم موقوف مطرب نیستم

2 همچو سایه در طوافم گرد نور آفتاب گه سجودش می کنم گاهی به سر می ایستم

3 گه درازم گاه کوته همچو سایه پیش نور جمله فرعونم چو هستم چون نیم موسیستم

4 من میان اصبعین حکم حقم چون قلم در کف موسی عصا گاهی و گه افعیستم

5 عشق را اندیشه نبود زانک اندیشه عصاست عقل را باشد عصا یعنی که من اعمیستم

6 روح موقوف اشارت می بنالد هر دمی بر سر ره منتظر موقوف یک آریستم

7 چون از این جا نیستم این جا غریبم من غریب چون در این جا بی‌قرارم آخر از جاییستم