چون کند شمع رخت را انجمن از واعظ قزوینی غزل 600

1 چون کند شمع رخت را انجمن پروانگی شیشه نگذارد بساغر، خدمت پیمانگی

2 سازدت آزاد از بند قبا دیوانگی از گریبان، طوق بر گردن نهد فرزانگی

3 بسکه جا کرده است در دل، تار تار سنبلش میکنند امروز، دلها زلف او را شانگی

4 بر می گلگون کشد خمیازه چون لعل لعبت شیشه را دل خون شود از حسرت پیمانگی

5 خشک میماند بجا از شورش توفان من سیل اگر واعظ، کند با من شبی همخانگی