چون بود روز جزایی مکن از اهلی شیرازی غزل 1294

1 چون بود روز جزایی مکن آزار کسی زانکه کس تا بقیامت نبود یار کسی

2 به که در راه محبت چو الف راست شوی که درین ره بکجی راست نشد کار کسی

3 گر ز خورشید چو مجنون ببیابان سوزی به که منت کشی از سایه دیوار کسی

4 خار و گل چونهمه یکسان شود از باد خزان مرغ زیرک نشود بسته گلزار کسی

5 برد بر دوش سبوی می رندان اهلی مرد آنست که بر دوش نهد بار کسی