1 چون در سخن درآمد لعل شکر مقالت آب حیات ریزد از چشمه زلالت

2 دانی که چیست مه را اندر میان سیاهی یک نسخه ایست مظلم از دفتر کمالت

3 بیچاره من بماندم محروم از چنان روی تا چشم کیست، یا رب، پیوسته در جمالت

4 از شام تا سحرگه از گریه می بسوزم هر دم اگر نیاید پروانه وصالت

5 از بس که در فراقت بسیار کرد پرسش یکبارگی بماندم شرمنده خیالت

6 نزدیک شد هلاکم، پرسیدنی نکردی کای دور مانده از من، در هجر چیست حالت؟

7 کافر دلا، اگر چه کردی حرام وصلم بادا چو شیر مادر خونهای ما حلالت

8 چون می کشیم باری، از روی خود میفگن بگذار تا برآید جانم به پیش خالت

9 صد ساله قصه خود گویم که کم نگردد والله، اگر نباشد اندیشه ملالت

10 تو آن نه ای که گردی یکدم فرامش از جان با آنکه می نبیند خسرو هزار سالت