چون ننالم که ز عشقم همه از اهلی شیرازی غزل 526

1 چون ننالم که ز عشقم همه بیداد رسد بجز از ناله زارم که به فریاد رسد

2 صورت چین که به آرایش نقاش کسی است کی بزیبایی آن حسن خدا داد رسد

3 مرهمی نه بدل از خنده شیرین ورنه از ترشرویی شیرین چه بفرهاد رسد

4 شاخ طوبی نتواند به تو ایشیخ رسید چکند شاخ گیاهی که بشمشاد رسد

5 با غم روی تو آسوده و مجموع دلم آه گر زلف پریشان تو با باد رسد

6 آه من خاطر مجموع پریشان سازد دور باد آنکه بدان سرودل آزاد رسد

7 زهر چشمی بنما اهلی دلسوخته را تا بیک چشم زدن در عدم آباد رسد