چون مرا دیده بر آن آتش از خواجوی کرمانی غزل 249

1 چون مرا دیده بر آن آتش رخسار افتد آتشم بردل پرخون جگر خوار افتد

2 مکن انکار من ایخواجه گرم کار افتاد زانکه معذور بود هر که در این کار افتد

3 برمن خسته مزن تیر ملامت بسیار که درین منزل ازین واقعه بسیار افتد

4 گر چو فرهاد ز مژگان گهرافشان گردم ای بسا لعل که در دامن کهسار افتد

5 ور چو منصور ز من بانگ انا الحق خیزد آتشم از جگر سوخته در دار افتد

6 چون بیاد خط سبز تو برآرم نفسی دودم از سینه برین پردهٔ زنگار افتد

7 هر دم از آرزوی گوشه چشمت سرمست زاهدی گوشه نشین بر در خمار افتد

8 گر برد باد صبا نکهت زلف تو بچین خون دل در جگر نافهٔ تاتار افتد

9 پیش آن نرگس بیمار بمیرد خواجو اگرش دیده برآن نرگس بیمار افتد