چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1275

1 چون بزند گردنم سجده کند گردنش شیر خورد خون من ذوق من از خوردنش

2 هین هله شیر شکار پنجه ز من برمدار هین که هزاران هزار منت آن بر منش

3 پخته خورد پخته خوار خام خورد عشق یار خام منم ای نگار که نتوان پختنش

4 ای تو دهلزن به قل بنده تو را چون دهل در تو درآویخته همچو دهل می‌زنش

5 گوش همه سرخوشان عشق کشد کش کشان عشق تو داوود توست موم شده آهنش

6 دل همه مال و عقار خرج کند در قمار چونک برهنه شود چرخ دهد مخزنش

7 دل ز سخن مال مال خواست زدن پر و بال پرتو نور کمال کرد چنین الکنش