ریش سازد ز نزاکت گل رخسار از واعظ قزوینی غزل 15

1 ریش سازد ز نزاکت گل رخسار ترا گر خلد خار به پا طالب دیدار ترا

2 فرصت چشم گشودن به نگاهی ندهد کس چو حیرت نکشد غیرت رخسار ترا

3 مگذر از خاک من ای شوخ که نتوان دیدن در کف جلوه گری دامن رفتار ترا

4 تا ببالی بخود از خوبی خود در کار است دامن آینه یی آتش رخسار ترا

5 گر چو خورشید رسد بر فلکم سر ندهم بدو صد بال هما سایه دیوار ترا

6 واعظ ما نه ز خود این همه شیرین سخن است دیده دلچسبی شیرینی گفتار ترا