در گفتن عیب دگران بسته از واعظ قزوینی غزل 412

1 در گفتن عیب دگران بسته زبان باش از خوبی خود، عیب نمای دگران باش

2 خواهی که چو بادام نیفتی به دهنها تا هست بتن رگ، همه تن بند زبان باش

3 از نقش بد و نیک، نگهداری دل کن بر آینه خاطر خود آینه دان باش

4 از جاده منه پای برون در ره مقصود گر زآنکه بمنزل نرسی، سنگ نشان باش

5 راه طلب از خسته دلان، عقد گهر شد مانی چو گره چند؟ بدنبال روان باش!

6 در انجمن از دست مده خلوت خود را چون آب گهر ظاهر و، در پرده نهان باش

7 تا امن چو واعظ شوی از تیغ زبانها هر جا که روی، با سپر گوش گران باش