بنفشه دوش به گل گفت و خوشِ از حافظ شیرازی غزل 113

1 ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم

2 عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم

1 هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم

2 شکر خدا که هر چه طلب کردم از خدا بر منتهای همت خود کامران شدم

1 حاشا که من به موسم گل ترک می کنم من لاف عقل می‌زنم این کار کی کنم

2 مطرب کجاست تا همه محصول زهد و علم در کار چنگ و بربط و آواز نی کنم

1 ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

2 تا درخت دوستی بر کی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد