1 بنفشه دوش به گل گفت و خوشِ نشانی داد که تابِ من به جهان، طُرِّهٔ فلانی داد

2 دلم خزانهٔ اسرار بود و دستِ قضا درش بِبَست و کلیدش به دل سِتانی داد

3 شکسته وار به درگاهت آمدم، که طبیب به مومیاییِ لطفِ توام، نشانی داد

4 تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش که دست دادش و یاریِّ ناتوانی داد

5 برو معالجهٔ خود کن ای نصیحتگو شراب و شاهدِ شیرین، که را زیانی داد؟

6 گذشت بر منِ مسکین و با رقیبان گفت دریغ، حافظِ مسکینِ من، چه جانی داد