بهاء الحق و الدین طاب مثواه از حافظ شیرازی قطعه 4

1 لبش می‌بوسم و در می‌کشم می به آب زندگانی برده‌ام پی

2 نه رازش می‌توانم گفت با کس نه کس را می‌توانم دید با وی

1 در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش حافظ قرابه کش شد و مفتی پیاله نوش

2 صوفی ز کنج صومعه با پای خم نشست تا دید محتسب که سبو می‌کشد به دوش

1 ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می طامات تا به چند و خرافات تا به کی

2 بگذر ز کبر و ناز که دیده‌ست روزگار چین قبای قیصر و طرف کلاه کی

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟

1 ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

2 تا درخت دوستی بر کی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

1 جای حضور و گلشن امن است این سرای زین در به شادمانی و عیش وطرب در آی

2 ای کاخ دولتی تو چه کاخی که مدرج است در شاخسار گلشن تو سایه همای