ابرِ آذاری برآمد بادِ از حافظ شیرازی غزل 240

1 ابرِ آذاری برآمد بادِ نوروزی وزید وَجهِ مِی می‌خواهم و مُطرب، که می‌گوید رسید؟

2 شاهدان در جلوه و من شرمسارِ کیسه‌ام بارِ عشق و مُفلسی صَعب است، می‌باید کشید

3 قَحطِ جُود است آبروی خود نمی‌باید فروخت باده و گُل از بهایِ خرقه می‌باید خرید

4 گوییا خواهد گشود از دولتم کاری که دوش من همی‌کردم دعا و صبحِ صادق می‌دمید

5 با لبی و صد هزاران خنده آمد گل به باغ از کریمی گوییا در گوشه‌ای بویی شنید

6 دامنی گر چاک شد در عالمِ رندی چه باک جامه‌ای در نیکنامی نیز می‌باید درید

7 این لطایف کز لبِ لَعلِ تو من گفتم، که گفت؟ وین تَطاول کز سرِ زلفِ تو من دیدم که دید؟

8 عدلِ سلطان گر نپرسد حالِ مظلومانِ عشق گوشه گیران را ز آسایش طمع باید بُرید

9 تیرِ عاشق کُش ندانم بر دلِ حافظ که زد این قَدَر دانم که از شعرِ تَرَش خون می‌چکید