1 در این زمانه رفیقی که خالی از خِلَل است صُراحیِ میِ ناب و سفینهٔ غزل است

2 جریده رو، که گذرگاهِ عافیت تنگ است پیاله گیر، که عمرِ عزیز بی‌بدل است

3 نه من ز بی عملی در جهان ملولم و بس ملالتِ عُلما هم ز علمِ بی عمل است

4 به چشمِ عقل در این رهگذار پرآشوب جهان و کار جهان بی‌ثبات و بی‌محل است

5 بگیر طُرِّهٔ مه چهره‌ای و قصه مخوان که سعد و نحس ز تاثیر زهره و زحل است

6 دلم امید فراوان به وصلِ رویِ تو داشت ولی اجل به رَهِ عمر رهزن امل است

7 به هیچ دور نخواهند یافت هشیارش چنین که حافظ ما مست بادهٔ ازل است