هنگام از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1232

1 هنگام صبوح آمد ای مرغ سحرخوانش با زهره درآ گویان در حلقه مستانش

2 هر جان که بود محرم بیدار کنش آن دم وان کو نبود محرم تا حشر بخسبانش

3 می‌گو سخنش بسته در گوش دل آهسته تا کفر به پیش آرد صد گوهر ایمانش

4 یک برق ز عشق شه بر چرخ زند ناگه آتش فتد اندر مه برهم زند ارکانش

5 آن جا که عنایت‌ها بخشید ولایت‌ها آن جا چه زند کوشش آن جا چه بود دانش

6 آن جا که نظر باشد هر کار چو زر باشد بی‌دست برد چوگان هر گوی ز میدانش

7 شمس الحق تبریزی کو هر دل بی‌دل را می‌آرد و می‌آرد تا حضرت سلطانش