ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3096

1 ز بامداد دلم می‌جهد به سودایی ز بامداد پگه می‌زند یکی رایی

2 چگونه آه نگویم که آتشی بفروخت که از پگه دل من گشت آتش افزایی

3 فسون ناله بخوانم بر اژدهای غمش که آتشست دم او و ناله سقایی

4 عجب که دوش کجا بوده است این دل من که بر رخ دل من هست تازه صفرایی

5 به سوی جسم چو خاکسترم میا گستاخ که زیر اوست یکی آتشی و دریایی

6 به خوی آتش او من همی‌روم ای یار به حیله‌ها و به تزویرها و هیهایی

7 ز دردمیدن عشقش دلم شکست آورد که عشق را دم تندست و دل چو سرنایی

8 به جست و جوی وصالش دل مراست به عشق چه آتشین طلبی و چه آهنین پایی

9 حدیث آتش گویم ز شمس تبریزی که تا ز تابش نورش رسد به هر جایی