شبها من و دلی و غمی از امیرخسرو دهلوی غزل 1177

1 شبها من و دلی و غمی بهر جان خویش مشغول با خیال کسی در نهان خویش

2 ناورد باد بویی ازان مرغ باغ ما نزدیک شد که بر پرد از آشیان خویش

3 ای یوسف زمانه، بیا تا بگویمت تفسیر احسن القصص از داستان خویش

4 خوش وقت ما چو از پی مردن به چشم جان بینیم خاک کوی تو در استخوان خویش

5 تاثیر خواب بود که زیم هر شبی از تو خوابی دروغ و راست کنم بهر جان خویش

6 در خود گمان برم که تو ز آن منی و باز گم گردم از چنین عجبی در گمان خویش

7 بگذار کز زبان کف پات آبله کنم از ذکر تو آبله کردم زبان خویش

8 بخت بد ار ز کوی تو ما را برون فگند کم گیر خاکی از شرف آستان خویش

9 رفت از در تو خسرو و اینک به یادگار از خون دل گذاشت به هر جا نشان خویش