شبی، آسایشم نبود، از امیرخسرو دهلوی غزل 1240

1 شبی، آسایشم نبود، عجب بیداریی دارم شفا از چشم تو خواهم، عجب بیماریی دارم

2 همه شب می گزم انگشت حسرت را به دندان من همین است ار ز شاخ عمر بر خورداریی دارم

3 الا، ای ساقی فارغ دلان، می هم بدیشان ده که من با روزگار خویشتن خونخواریی دارم

4 برو، ای بخت خواب آلود، از پهلوی بیداران که تو شب کوریی داری و من شب کاریی دارم

5 جگر بریان و ناله مطرب و می گریه تلخم بیا مهمان من، جانا که شب بیداریی دارم

6 به یاد رویت از یاد تو خالی نیستم یک دم ز تشویش غمت گر چه فرامش کاریی دارم

7 چو خاک در شدم در زیر پای خود، عزیزم کن بدان عزت که پیش آستانت خواریی دارم

8 مرا گویی که دور از چون منی چون زنده می مانی؟ خیالت را بقا بادا که از وی یاریی دارم

9 به چشمت می کند خسرو، حق آن گر نمی دانی دروغی هم نمی گویی که مردم ساریی دارم