چنانکه صید دل آن چشم از خواجوی کرمانی غزل 388

1 چنانکه صید دل آن چشم آهوانه کند پلنگ صید فکن قصد آهوان نکند

2 چو تیر غمزهٔ خونریز در کمان آرد دل شکستهٔ صاحبدلان نشانه کند

3 سپاه زنگ چو از چین بنیمروز کشد شکنج زلف و بناگوش را بهانه کند

4 هزار دل ز سر شانه‌اش فرو بارد چو ترک سیم عذارم نغوله شانه کند

5 بدانکه مرغ دل خسته‌ئی بقید آرد ز زلف تا فتنه دام و ز خال دانه کند

6 ازین قدر چه کم آید ز قدر و حشمت شاه که یک نظر بگدایان خیلخانه کند

7 اگر بچرخ برافشاند آستین رسدش کسی که سرمه از آن خاک آستانه کند

8 کجا رسم بمکانت که پشه نتواند که در نشیمن سیمرغ آشیانه کند

9 چو بر زمانه بهر حال اعتمادی نیست نه عاقلست که او تکیه بر زمانه کند

10 دل شکستهٔ خواجو چو از میانه ربود چرا ندیده گناهی ازو کرانه کند