هر کدورت که نصیب من دلخسته از اهلی شیرازی غزل 505

1 هر کدورت که نصیب من دلخسته شود چون بمیخانه روم پاک ز دل شسته شود

2 تا مرا در جگر آتش بود از شوق رخت کی چو شمع از مژه ام اشک روان بسته شود

3 مگسل از من که بامید سر زلف تو دل میبرد از رگ جان تا بتو پیوسته شود

4 آندم ایدیده ز خار مژه گل خواهی چید که دوصد خار بن از خون تو گلدسته شود

5 کی بود ایمه بد خو که بشمشیر اجل اهلی از بند غم هجر تو وارسته شود

6 مراد دوست بدست آر و غم مخور اهلی که هرچه خصم کند دوست کی روا دارد