1 هر شکر خنده که آن لعل شکر خنده کند بر دل زیرک و بر جان خردمند کند

2 زلف ازان می برد آن شوخ که شبهای غمم گر شود کوته، از آنجا همه پیوند کند

3 آن خیال است که آیینه نماید چو تویی آینه ماه شما را به که مانند کند؟

4 نیم شب ز آتش دل روز کنم در تو، ولی دل چه داند که چنین روز شبی چند کند؟

5 گیسوی پر گرهت رشته بت را ماند که دل گرم من سوخته را بند کند

6 چون وفا نیست ترا، خسرو مسکین چه کند؟ دل ضرورت به جفاهای تو خرسند کند