آنشوخ که من شاه بتانش گویم از اهلی شیرازی رباعی 497

1 گر چون مسیح از لطف او بر اوج افلاکیم ما یک ذره خاکیم از زمین آخر همان خاکیم ما

2 با آن گل گلزار جان کس نام خود گل چون نهد حاشا که گوییم این سخن یک مشت خاشاکیم ما

1 ای داده زآستان خود آورارگی مرا در خاک ره نشانده بیکبارگی مرا

2 ازبسکه خون خورم زغمت بیخود اوفتم مردم نهند تهمت میخوارگی مرا

1 عمریست که من خاک ره درد کشانم چون سایه قدم بر قدم پیر مغانم

2 از زهد برندی چو فتادم چه تفاوت آن روز همین بودم و امروز همانم