1 فرشته می ننویسد گناه دم به دمش که از تحیر آن رو نمی رود قلمش

2 نه حد دیدن خلق است روی تو، مگر آنک قضا به قدر دو یوسف دهد جمال کمش

3 اگر به باغ روم دل بگیردم در دم که خون گرفته دل من به گوشه های غمش

4 سماع و ناله من نی ز خون دل جویند که ارغنون جگر خواریست زیر و بمش

5 کشم ز دست تو بر چوب جامه ای پر خون که هر که شاه بتان شد چنین بود عملش

6 کجا ز چاشینی درد دل خبر دارد کسی که نیست خلاص از وظیفه ستمش

7 جفای دوست به مقدار دوستیست عزیز عزیز عشق شناسد حلاوت المش

8 چه جای بانگ مؤذن بدین دل بد روز؟ که روزگار بسر شد به طاعت صنمش

9 به یک دم است کز و جان خسرو مسکین بمیرد ار نبود یاد دوست دمبدمش