1 وزآن پس بدان راه دانش نمود ز دانش دلش روشنایی فزود

2 به ده سال خواند بیاموختش روان از نبشتن برافروختش

3 پزشکی و راز سپهر بلند بدانست یکسر که چون است و چند

4 ز نیرنگ و طِلْسَم، وَز افسون دگر بیاموخت و شد زین همه بهره ور

5 نمودش همه راه یزدان پاک دلش کرد از آتش پر از ترس و باک

6 به فرزانه گفت ای سرافراز مرد مرا دانش و مهر تو زنده کرد

7 همانا نبود آن که دیدم شکار سروش آمد از پرده ی کردگار

8 مرا اندر آورد با تیرگی کند دورم از دل همان خیرگی

9 کنون تا نیاموزم از تو تمام از ایدر نخواهم گرفتن خرام

10 همی بود از آن سان چهل سال و پنج فراوان کشید اندر آن کار رنج

11 چو بر وی نهان هیچ دانش نماند جهاندیده فرزانه او را بخواند