امیر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 107

1 امیر حسن خندان کن چشم را وجودی بخش مر مشتی عدم را

2 سیاهی می‌نماید لشکر غم ظفر ده شادی صاحب علم را

3 به حسن خود تو شادی را بکن شاد غم و اندوه ده اندوه و غم را

4 کرم را شادمان کن از جمالت که حسن تو دهد صد جان کرم را

5 تو کارم زان بر سیمین چو زر کن تو لعلین کن رخ همچون زرم را

6 دلا چون طالب بیشی عشقی تو کم اندیش در دل بیش و کم را

7 بنه آن سر به پیش شمس تبریز که ایمانست سجده آن صنم را