اگر چه عرض هنر پیشِ یار بی‌ادبیست
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 اگر چه عرض هنر پیشِ یار بی‌ادبیست زبان خموش، ولیکن دهان پُر از عربیست
2 پری نهفته رخ و دیو در کرشمهٔ حُسن بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبیست
3 در این چمن گلِ بی خار کس نچید آری چراغِ مصطفوی با شرارِ بولَهَبیست
4 سبب مپرس که چرخ از چه سفله پرور شد که کام بخشی او را بهانه بی سببیست
5 به نیم جو نخرم طاقِ خانقاه و رباط مرا که مَصطَبه ایوان و پای خُم طَنَبیست
6 جمالِ دختر رَز نورِ چشمِ ماست مگر که در نقابِ زجاجی و پردهٔ عِنبیست
7 هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه کنون که مستِ خرابم، صلاح بی‌ادبیست
8 بیار می که چو حافظ هزارم استظهار به گریهٔ سحری و نیازِ نیم شبیست
معنی شعر:
خوش و استعداد برازندگی و شایستگی ذاتی تو موجب حسد و بغض دیگران است. چندان از واقعیت ها و توانمندی های فردی خود راضی نمی باشی. وقت خود را باکارهای بیهوده و غیرمفید تلف نکن. واقعیت های زندگی را دریاب. نصحیت خیرخواهان را بشنو تا به مقصود خود برسی و زندگی بهتری داشته باش.