اگر چه عشق نکویان جراحتست از اهلی شیرازی غزل 1241

1 اگر چه عشق نکویان جراحتست همه جراحتست که در سینه راحتست همه

2 وصال گل طلبی بخت باید ای بلبل مگو که کار بعقل و فصاحتست همه

3 قدت نه سرو که ناز و کرشمه است تمام رخت نه ماه که حسن و ملاحتست همه

4 چه عارضست و چه حسنست این تعالی الله چو صبح اهل سعادت صباحتست همه

5 زبان طعن رقیبان بسوخت اهلی را هلاک مردن جسم و جراختست همه