المنه لله که دگر مرغ خوش از اهلی شیرازی غزل 844

1 المنه لله که دگر مرغ خوش آواز قانون غزل کرد بمضراب زبان ساز

2 چون لاله دلم چاک شد از باد بهاری وقت است که این داغ کهن تازه شود باز

3 هرگز بزمین توسن بختش نرساند هرچند بدان میل کند سرو سرافراز

4 آن حسن پریوش که تحمل نکند کوه دیوانه کند لا به کز آن پرده برانداز

5 اهلی چه کند توبه ز معشوق پرستی کآخر چو بتی دید همان میکند آغاز

6 اهلی بر آن نبود که گوید حدیث شوق اما چه چاره قصه بگفتن رسید باز