1 آن همه دعوی که اول عقل دعوی دار کرد دید چون رویت به عجز خویشتن اقرار کرد

2 رنج بیداری شبهای غم روشن نبود خفته بودم پیش ازین، هجر توام بیدار کرد

3 سجه گر زنار شد بر مشکن، ای پرهیزگار کاینچنین ها آدمی از بهر دل بسیار کرد

4 درج یاقوت لب لیلی مفرح هست، لیک کی توان بیچاره مجنون را بدان هشیار کرد

5 داند آن کز گلرخان خورده ست خاری بر جگر کز چه بلبل در گلستان ناله های زار کرد

6 دارد اندر دل غباری وقت تست، ای گریه،هان کار کن اندر دلش، گر می توانی کار کرد

7 سنگدل یارا، اثر در تو نکرد آهی که آن کشت اهل درد را بیدرد را افگار کرد

8 با من بیمار شیرین گشت معجون اجل زانکه عشقت چاشنیی خویش با آن یار کرد

9 هر چه خسرو پیش ازین در پیش خوبان سجده کرد پیش محراب دو ابروی تو استغفار کرد