پیری در خواهش بدل ریش برآورد از واعظ قزوینی غزل 262

1 پیری در خواهش بدل ریش برآورد پیشم هوس ساده رخان، ریش برآورد

2 پیری ز دلم برد برون یاد خط و زلف فریاد که دودم زدل ریش برآورد

3 بود از پی صد بار فرو بردن دیگر یک ره زدل، ار کژدم غم نیش برآورد

4 تا کام بنان شکرین گشت بدآموز ما را ز لب نان جو خویش برآورد

5 این بود گل خیر بزرگان جهانم کز همدمی مردم درویش برآورد

6 از فقر گذشتیم و، بدولت نرسیدیم ما را طلب آن کم، ازین بیش برآورد

7 آورد بلائی که کله بر سر خسرو او هم بستم از سر درویش برآورد

8 آن چشم بقصد دل چون سنگ تو واعظ بیهوده خدنگ ستم از کیش برآورد