پیری رسید و نور نظر گشت از واعظ قزوینی غزل 613

1 درد رنجوران تو، درمان چه می‌داند که چیست؟ شام مهجوران تو، پایان چه می‌داند که چیست

2 شور مجنون ترا، صحرا نباشد احتیاج آتش جانسوز دل، دامان چه می‌داند که چیست؟!

1 زیور تن صحت اعضاست اهل هوش را نیست دری پربهاتر از شنیدن گوش را

2 هست کم حرفی حدیثی معنیش فهمیدگی از کتاب عقل سطری دان لب خاموش را

1 در وحشت دو کون بجو آن یگانه را بر روی دل ببند در فکر خانه را

2 چشم از جهان بپوش و، دگر بیش از این مبین چین جبین پست و بلند زمانه را