باز از فریب وعده دلم را از اهلی شیرازی غزل 610

1 باز از فریب وعده دلم را شکیب داد صد بارش آزمودم و بازم فریب داد

2 زیب جمال او نه که مشاطه داده است خورشید را که زینت و آیین و زیب داد؟

3 در رشک آن سرم که بفتراک خویش بست کو را هزار بوسه به ران و رکیب داد

4 بخت از لبش دهد همه را بیحساب بخش مارا که نیست وعده بروز حسیب داد

5 شادم بوصل و هجر که کشتی بخت هم در موج عشق تن بفراز و نشیب داد

6 من خود سگ که ام که بر آن کوی بگذرم جایی که شیر را سگ کویش نهیب داد

7 از خنده گر نداد شکیب دل آن پری اهلی ز گریه داد دل آن ناشکیب داد