هم عفی الله نی که ما را از خواجوی کرمانی غزل 373

1 هم عفی الله نی که ما را مرحبائی می‌زند عارفانرا در سر اندازی صلائی می‌زند

2 آشنایانرا ز بی خویشی نشانی می‌دهد بینوایانرا ز بی برگی نوائی می‌زند

3 اهل معنی را که از صورت تبرا کرده‌اند هر نفس در عالم معنی ندائی می‌زند

4 می‌سراید همچو مرغان سرائی وز نفس هر دم آتش همچو باد اندر سرائی می‌زند

5 همچو نی گر در سماعت خرقه بازی آرزوست دامن آنکس بچنگ آور که نائی می‌زند

6 یکنفس با او بساز ار ره بجائی می‌بری همدم او باش کوهم دم ز جائی می‌زند

7 گر نئی بیگانه خواجو حال خویش از نی شنو زانکه آن دلخسته هم دم ز آشنائی می‌زند