آدم و گندم، من و خال لب از اهلی شیرازی غزل 1272

1 نقشبندی که کسان عاشق و مستند او را گو چنین ساز بتی تا بپرستند او را

2 زاهدان سنگ که بر شیشه میخواره زدند نه همان شیشه که دل نیز شکستند اورا

1 بسکه خطش سوخت ازغم صددل نومید را دود دلها تیره کرد آیینه خورشید را

2 عالم فانی نیر زد پیش آن ساقی جویی بلکه بی او کس نخواهد جنت جاوید را

1 سجده بت گرچه باشد نامسلمانی مرا چون کنم چون این نوشت ایزد به پیشانی مرا

2 تا کی این دزدیده دیدن پرده بردارم زپیش از تو حال خود چه پوشم زانکه میدانی مرا