قومی نشسته با تو و می نوش از اهلی شیرازی غزل 459

1 قومی نشسته با تو و می نوش میکنند قومی برون در سخنی گوش میکنند

2 من خود هلاک آنکه ز دورت نظر کنم مردم خیال بوسه و آغوش میکنند

3 آه و فغان بر آرم از این سنگدل بتان زین جورها که با من خاموش میکنند

4 من آن شهید غرقه بخونم که چون مگس خیل فرشته بر سر من جوش میکنند

5 حاشا که در بتان نبود شیوه وفا اهلی منال کز تو فراموش میکنند