چشم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 407

1 چشم پرنور که مست نظر جانانست ماه از او چشم گرفتست و فلک لرزانست

2 خاصه آن لحظه که از حضرت حق نور کشد سجده گاه ملک و قبله هر انسانست

3 هر که او سر ننهد بر کف پایش آن دم بهر ناموس منی آن نفس او شیطانست

4 و آنک آن لحظه نبیند اثر نور برو او کم از دیو بود زانک تن بی‌جانست

5 دل به جا دار در آن طلعت باهیبت او گر تو مردی که رخش قبله گه مردانست

6 دست بردار ز سینه چه نگه می‌داری جان در آن لحظه بده شاد که مقصود آنست

7 جمله را آب درانداز و در آن آتش شو کآتش چهره او چشمه گه حیوانست

8 سر برآور ز میان دل شمس تبریز کو خدیو ابد و خسرو هر فرمانست