چمنی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 768

1 چمنی که جمله گل‌ها به پناه او گریزد که در او خزان نباشد که در او گلی نریزد

2 شجری خوش و خرامان به میانه بیابان که کسی به سایه او چو بخفت مست خیزد

3 فلکی چو آسمان‌ها که بدوست قصد جان‌ها که زحل نیارد آن جا که به زهره برستیزد

4 گهری لطیف کانی به مکان لامکانی بویست اشارت دل چو دو دیده اشک بیزد