زهی ملاحت و خوبی که با تو از اهلی شیرازی غزل 127

1 زهی ملاحت و خوبی که با تو محبوب است که خشم و ناز و وفا هرچه می کنی خوب است

2 بکن هر آنچه تو خواهی که گر وفا نبود کرشمه های جفا نیز از تو مطلوب است

3 تو آفتاب جهانی ازین مشو در تاب که ذره یی بهوا داری تو منسوب است

4 میان ما و تو ای مه به نامه حاجت نیست که هر اشارت ابرو هزار مکتوب است

5 کنون که سنبل تر حلقه می زند بر گل مپوش زلف که مرغوله تو مرغوب است

6 به خاکروبی میخانه سرخوشم کانجا ز آستین مرقع صد آستین روب است

7 به بوسه گر دل مسکین نوازیی داری تو خود ببخش که اهلی گدای محجوب است