ایخوش آنکس که چو گل مستی از اهلی شیرازی غزل 714

1 ایخوش آنکس که چو گل مستی بیباک کند ساغری درکشد و پیرهنی چاک کند

2 برق حسن تو که بر لاله رخان آتش زد تاچه با خرمن مشتی خس و خاشاک کند

3 آخر ای پادشه حسن نگویی که کسی تا بکی داد زند چند به سر خاک کند

4 چند افتیم بپای همه چون نیست کسی که بدامان کرم چهره ما پاک کند

5 تنگدل اهلی از آنگل چو شوی غنچه صفت که هزار از تو بیک خنده فرحناک کند