چند از بتان فریفته آب از اهلی شیرازی غزل 1318

1 چند از بتان فریفته آب و گل شوی آدم شوی اگر سگ اصحاب دل شوی

2 سررشته گوش دار وز زنار غم مخور زنار از آن بهست که پیمان گسل شوی

3 بیدوست ره مرو که نگردی بخود عزیز چون خار سعی کن که بگل متصل شوی

4 می خور ولی چنان نه که از چشم اعتبار گر خود کنی مشاهده خود خجل شوی

5 اهلی ز لطف اگر ندرد یار پرده ات باری تو آن مکن که ز خود منفعل شوی